กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว หลวงพ่อวัดเซนได้สอนบทเรียนชีวิตสำคัญให้พวกเด็กวัด ก่อนที่จะออกจากวัดไปใช้ชีวิตในสังคม โดยให้มาช่วยกันก่อกำแพง ฝากเ็ห้เป็นอนุสรณ์แห่งความดีงามไว้ในวัด
หลวงพ่อ : เอ้า พวกเจ้าก่อนจากวัดไป ช่วยกันก่อกำแพงให้วัดด้วยอิฐ 100 ก้อน กองนี้นะ
เด็กวัด : ครับหลวงพ่อ พวกผมจะทำให้ดีที่สุด ให้เป็นกำแพงวัดที่สวยที่สุดเลยครับ
ว่าแล้วเด็กวัดทั้งหลายก็เริ่มลงมือทำ แต่ก่อนทำเขาไม่ลืมที่จะปรึกษากัน
วางแผนงานกัน ร่วมงานกันด้วยดี
ตามแบบฉบับที่หลวงพ่อสอนมาทุกกระเบียดนิ้ว
ทำได้ไม่นานนัก งานก็เสร็จสิ้นลง พวกเขาปรบมือ โห้ร้องดีใจ กันถ้วนหน้า " ไชโยกำแพงเสร็จแล้ว" ว่าแล้วพวกเขาก็ชวนกันถอยหลังออกมาดูไกลๆ ดูซิว่า ดูไกลๆ กำแพงของพวกเขาจะเป็นอย่างไร เงียบ!! ไม่มีเสียงพูดใดๆเลย มีแต่คิ้วที่ค่อยๆขมวดจรดกันทีละน้อยๆ
จากนั้นจึงมีเสียงหนึ่งพูดขึนว่า " แย่จัง กำแพงของเราไม่สวยเอาเสียเลย ดูมันบิดๆบี้ยวๆ ยังไงชอบกล"
เด็กวัด : แต่เอ๊ะ!! จริงๆ แล้ว มันเป็นกับเจ้าอิฐ 2 ก้อนนั่นแหละที่พวกเราวางไม่ได้มุม มันจึงทำให้กำแพงดูบิดๆเบี้ยวๆ เฮ้อ อายหลวงพ่อจังเลยเนอะ พูดยังไม่ทันขาดคำหลวงพ่อก็เดินมาดูงาน มาถึงท่านเอาแต่ยืนิ่ง ไม่พูดอะไรเลย เด็กวัดหลายคนเริ่มรู้สึกกระอักกระอ่วนใจ จึงรีบพูดขึ้นว่า
เด็กวัด : หลวงพ่อครับพวกผมก่อกำแพงไม่สวยเลย เป็นเพราะวางอิฐ 2 ก้อนนั้นผิดตำแหน่งครับ มันเลยทำให้กำแพงบิดเบี้ยว พวกผมขอทุบแล้วทำกำแพงใหม่นะครับ (พูดพลางทำตาละหอยพลาง)
หลวงพ่อมองหน้าเด็กวัดทีละคนแล้วยิ้มอย่างเมตตาพลางพูดว่า " สวย สวยซิ ใครว่าไม่สวย "
เด็กวัดงงกันยกใหญ่ก่อนจะถามหลวงพ่อว่า
เด็กวัด : เอ๊ะสวยตรงไหนครับ ปกติงานที่หลวงพ่อสั่งต้องเนี๊ยบไม่ใช่เหรอครับ หรือว่าหลวงพ่อมองไม่เห็นอิฐ 2 ก้อนนั้นครับ
พูดพลางชี้นิ้วพลางเพื่อให้หลวงพ่อมองเห็นอิฐ 2 ก้อนนั้นได้ถนัดๆ หลวงพ่อหัวเราะเบาๆก่อนจะพูดว่า
หลวงพ่อ : เห็นซิ แต่เราเห็นอิฐ 98 ก้อนนั้นด้วย มันถูกจัดวางไว้อย่างสวยงามเป็นระเบียบ ดังนั้นกำแพงนี้จึงสวยเพราะก้อนที่ดีมีตั้งมากมาย
เด็กวัดหลายคนเริ่มคิดใคร่ครวญตามหลวงพ่อ แล้วจึงถามว่า " หลวงพ่อกำลังจะสอนอะไรพวกเราเหรอครับ "
หลวงพ่อนิ่งเงียบสักครู่ก่อนที่จะพูดว่า มุมมองของความคิดเป็นสิ่งสำคัญ ถ้าเราติดในมุมที่มองแต่ข้อเสีย เราจะไม่เห็นข้อดี ฉนั้นในการใช้ชีวิตร่วมกันกับผู้อื่นในสังคมพวกเจ้าจงคำนึงเรื่องอิฐ 2ก้อนนี้ให้ดี คนทุกคนมีทั้งข้อดีและข้อเสีย อย่าให้ข้อเสียของคนอื่นเพียงน้อยนิด มาปิดกั้นความดีของเขา และอย่าตัดสินว่าเขาไม่ดีเพียงอิฐ 2 ก้อนที่เราเห็น
และที่สำคัญที่สุดเลยในชีวิตการทำงาน พวกเจ้าอย่าพยายามมองหาแต่อิฐ 2 ก้อน แต่ต้องมองหาอิฐ 98 ก้อน พูดเพียงเท่านี้หลวงพ่อก็จากไป
ทำได้ไม่นานนัก งานก็เสร็จสิ้นลง พวกเขาปรบมือ โห้ร้องดีใจ กันถ้วนหน้า " ไชโยกำแพงเสร็จแล้ว" ว่าแล้วพวกเขาก็ชวนกันถอยหลังออกมาดูไกลๆ ดูซิว่า ดูไกลๆ กำแพงของพวกเขาจะเป็นอย่างไร เงียบ!! ไม่มีเสียงพูดใดๆเลย มีแต่คิ้วที่ค่อยๆขมวดจรดกันทีละน้อยๆ
จากนั้นจึงมีเสียงหนึ่งพูดขึนว่า " แย่จัง กำแพงของเราไม่สวยเอาเสียเลย ดูมันบิดๆบี้ยวๆ ยังไงชอบกล"
เด็กวัด : แต่เอ๊ะ!! จริงๆ แล้ว มันเป็นกับเจ้าอิฐ 2 ก้อนนั่นแหละที่พวกเราวางไม่ได้มุม มันจึงทำให้กำแพงดูบิดๆเบี้ยวๆ เฮ้อ อายหลวงพ่อจังเลยเนอะ พูดยังไม่ทันขาดคำหลวงพ่อก็เดินมาดูงาน มาถึงท่านเอาแต่ยืนิ่ง ไม่พูดอะไรเลย เด็กวัดหลายคนเริ่มรู้สึกกระอักกระอ่วนใจ จึงรีบพูดขึ้นว่า
เด็กวัด : หลวงพ่อครับพวกผมก่อกำแพงไม่สวยเลย เป็นเพราะวางอิฐ 2 ก้อนนั้นผิดตำแหน่งครับ มันเลยทำให้กำแพงบิดเบี้ยว พวกผมขอทุบแล้วทำกำแพงใหม่นะครับ (พูดพลางทำตาละหอยพลาง)
หลวงพ่อมองหน้าเด็กวัดทีละคนแล้วยิ้มอย่างเมตตาพลางพูดว่า " สวย สวยซิ ใครว่าไม่สวย "
เด็กวัดงงกันยกใหญ่ก่อนจะถามหลวงพ่อว่า
เด็กวัด : เอ๊ะสวยตรงไหนครับ ปกติงานที่หลวงพ่อสั่งต้องเนี๊ยบไม่ใช่เหรอครับ หรือว่าหลวงพ่อมองไม่เห็นอิฐ 2 ก้อนนั้นครับ
พูดพลางชี้นิ้วพลางเพื่อให้หลวงพ่อมองเห็นอิฐ 2 ก้อนนั้นได้ถนัดๆ หลวงพ่อหัวเราะเบาๆก่อนจะพูดว่า
หลวงพ่อ : เห็นซิ แต่เราเห็นอิฐ 98 ก้อนนั้นด้วย มันถูกจัดวางไว้อย่างสวยงามเป็นระเบียบ ดังนั้นกำแพงนี้จึงสวยเพราะก้อนที่ดีมีตั้งมากมาย
เด็กวัดหลายคนเริ่มคิดใคร่ครวญตามหลวงพ่อ แล้วจึงถามว่า " หลวงพ่อกำลังจะสอนอะไรพวกเราเหรอครับ "
หลวงพ่อนิ่งเงียบสักครู่ก่อนที่จะพูดว่า มุมมองของความคิดเป็นสิ่งสำคัญ ถ้าเราติดในมุมที่มองแต่ข้อเสีย เราจะไม่เห็นข้อดี ฉนั้นในการใช้ชีวิตร่วมกันกับผู้อื่นในสังคมพวกเจ้าจงคำนึงเรื่องอิฐ 2ก้อนนี้ให้ดี คนทุกคนมีทั้งข้อดีและข้อเสีย อย่าให้ข้อเสียของคนอื่นเพียงน้อยนิด มาปิดกั้นความดีของเขา และอย่าตัดสินว่าเขาไม่ดีเพียงอิฐ 2 ก้อนที่เราเห็น
และที่สำคัญที่สุดเลยในชีวิตการทำงาน พวกเจ้าอย่าพยายามมองหาแต่อิฐ 2 ก้อน แต่ต้องมองหาอิฐ 98 ก้อน พูดเพียงเท่านี้หลวงพ่อก็จากไป
