เรื่องที่ 8 เครื่องประดับ

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีหญิงสาวคนหนึ่ง เธอมีความภูมิใจในฐานะและชาติตระกูลอันสูงส่งของเธอมาก จนเป็นเหตุให้เธอต้องดูหมิ่นดูแคลนคนทั่วไปที่มีชาติตระกูลและฐานะที่ต่ำ ต้อยกว่าเธอ สิ่งที่เธอใส่ใจมากเป็นพิเศษก็คือภาพพจน์ของเธอ มันต้องออกมาสวยงามและดูดีกว่าใคร ดังนั้นเธอจึงพิถีพิถันกับเครื่องแต่งตัว ไม่ว่าจะเป็นเสื้อผ้า หรือเครื่องประดับที่มีราคาแพงๆ

ทุกครั้งที่เธอจะไปไหนมาไหนเธอมักแต่งตัวให้สวยงามและใส่เครื่องประดับราคาแพงก่อนเสมอ และผลก็น่าภาคถูมิใจ เพราะใครๆก็ชื่นชมในความงามของเธอ 

วันหนึ่งเธอได้มีโอกาสไปร่วมทำบุญที่วัดเซนแห่งหนึ่ง เมื่อทำบุญเสร็จเธอสังเกตเห็นว่าหลวงพ่อชอบมองมาที่เธอ " เอ๊ะหรือว่าหลวงพ่อกำลังชอบเรา " เธอคิดไปต่างๆ นาๆ

แต่แท้จริงแล้วหลวงพ่อไม่ได้ชอบเธอ หากแต่ความเมตตาเธออยู่ หวังอยากให้เธอหลุดพ้นจากความยึดมั่นถือมั่นในเครื่องแต่งตัวหันมามองคนอื่น ที่จิตใจ ที่ความดีงาม แต่ทว่าเธอคงไม่เข้าใจหลวงพ่อหรอก ยิ่งหลวงพ่อพูดประโยคนี้แล้วเธอยิ่งไปกันใหญ่

หลวงพ่อ : เออ วันนี้มีโยมคนหนึ่งได้ใส่เครื่องประดับสวยงามมากกว่าใครๆ มาวัดเรา
เธอยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ แหมหลวงพ่อชมเราเหลือเกิน
คิดในใจไม่ทันขาดคำ เธอก็ต้องแปลกใจเพราะชื่อที่หลวงพ่อเอ่ยนั้นไม่ใช่ชื่อเธอ

หลวงพ่อ : ยายชื่น ยายชื่น ได้ใส่เครื่องประดับที่สวยงามมากมาวัดเรา
เธอรีบกลับหลังหันไปมองยายชื่นทันที ตั้งแต่หัวจรดเท้า ไหน ไหนเครื่องประดับสวยงามตรงไหน มีแต่เสื้อผ้าเก่าๆขาดๆ เครื่องประดับก็ไม่มี ท่าทางหลวงพ่อจะมุสาละมัง เธอคิดในใจ

ขณะนั้นเองชาวบ้านทุกคนก็อดสงสัยไม่ได้ว่าทำไมหลวงพ่อจึงชมยายชื่นยิ่งนัก เขาจึงเอ่ยถามหลวงพ่อว่า " ทำไมหลวงพ่อชมยายชื่นว่าใส่เครื่องระดับที่สวยงามกว่าใครๆ ไม่เห็นเครื่องประดับที่สวยงามตรงไหนเลย มีแต่เสื้อผ้า เก่าๆและขาดรุ่งริ่ง"

หลวงพ่อนิ่งเงียบสักครู่ก่อนจะตอบว่า เครื่องประดับที่สวยงามที่สุดในโลกคือรอยยิ้ม ยายชื่นใส่เครื่องประดับชนิดนี้มาทุกวัน ใครก็ตามที่เห็นเครื่องประดับยายชื่น ก็จะรู้สึกสุขใจ อบอุ่นใจ เครื่องประดับชนิดนี้ไม่ต้องหาซื้อให้ยาก ไม่ต้องใช้เงินแพงๆซื้อมา ธรรมชาติได้ให้เรามาตั้งแต่เกิดแล้ว ที่สำคัญมันสวยงามกว่าเครื่องประดับที่ซื้อด้วยเงินที่มีราคาแพงๆเสียอีก อย่าลืมเอามันมาสวมใส่ก่อนออกจากบ้านทุกวันละ พูดเพียงเท่านี้พระเซนก็จากไป