กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีมหาอำมาตย์ผู้หนึ่งท่านได้เป็นสถาปนิกคู่ใจของพระราชามาช้านาน จนกระทั้งบัดนี้อายุของท่านได้มากขึ้น ท่านจึงได้คิดหวลถึงตนเองว่าควรที่จะหยุดงานและไปพักผ่อนให้มีความสุขใน ชีวิตเสียที ดังนั้น ท่านจึงได้ไปกราบทูลลาพระราชา แต่ผลปรากฎว่าพระราชายังไม่ยอม พระราชาประสงค์จะให้มหาอำมาตย์ได้สร้างปราสาทที่สวยที่สุดให้พระราชาอีก หนึ่งหลังเสียก่อน มหาอำมาตย์ไม่รู้จะทำอย่างไร จึงจำใจรับคำพระราชา
ดังนั้นในการก่อสร้างปราสาทหลังนี้เขาได้ทำอย่างรีบเร่ง ไม่ปราณีต และไม่เก็บรายละเอียดให้ดี ตรงที่ไม่ดีเขาก็หาวิธีฉาบปิดกำบัง แต่ถึงอย่างไรเมื่อสร้างเสร็จทุกคนกก็ยังชื่นชมในฝีมือของเขาอยู่ดี
เมื่อสร้างปราสาทเสร็จ เขาดีใจมากเพราะบัดนี้ภาระที่หนักอึ้งได้จบลงแล้ว แต่หวังว่าพระราชาจะรักษาคำพูดที่ให้ไว้กับเรานะ คิดในใจพลางมหาอำมาตย์ก็รีบไปหาพระราชาพลาง
มหาอำมาตย์ : บัดนี้ เกล้าฯ ได้สร้างปราสาทเสร็จแล้ว ดังนั้นจึงขอทูลลาไปพักในวัยชรานะพะยะค่ะ (พูดพลางจะลุกไปพลาง)
พระราชา : ช้าก่อนมหาอำมาตย์ อย่าเพิ่งไป ( มหาอำมาตย์เริ่มมีอาการฉุนเฉียวพลางคิดว่าพระราชาจะเล่นลิ้นอะไรอีกละนี่)
พระราชานิ่งเงียบสักครู่ก่อนจะพูดขึ้นว่า " ปราสาทที่สวยที่สุดหลังนั้น เราได้ตั้งใจสร้างเพื่อเป็นสิ่งตอบแทนท่าน ที่ได้เสียสละตนเองทำงานเพื่อแผ่นดินมาโดยตลอด ขอให้ท่านจงอยู่ในปราสาทแสนสวยหลังนั้นอย่างมีความสุข ในบั้นปลายชีวิตนะ"
มหาอำมาตย์ตกตะลึงในสิ่งที่ได้ฟัง ปลื้มปิติ รู้สึกทราบซึ้งใจจนน้ำตาไหล แต่ท่านก็อดคิดในใจไม่ได้ว่า " เราจะอยู่อย่างมีความสุขได้อย่างไรเหนอ ในเมื่อปราสาทหลังนั้นเราไม่ได้ตั้งใจสร้างเลย และที่สำคัญทุกรอยตำหนิ ทุกที่ปิดบัง เราเห็นมันทุกที่”
