กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว หลวงพ่อวัดเซนพาชาวบ้านทั้งหลายพากันไปดูควายเผือกตัวหนึ่ง ซึ่งกำลังก้มหน้าก้มตากินหญ้าอันเขียวชอุ่มอย่างเอร็ดอร่อย ชมดูอย่างเพลินใจนานสักครู่หลวงพ่อจึงเอ่ยขึ้นว่า
หลวงพ่อ : จากเหตุการณ์นี้พวกเจ้าเห็นอะไร
ชาวบ้านคนที่หนึ่ง : เห็นความงดงามของควายเผือกครับ ผิวสีขาวนวล เขายาว ทรวดทรงดี สง่างามจริงๆครับ
ชาว บ้านคนที่สอง : เห็นชีวิตที่เรียบง่ายของชีวิตควายครับ เหมือนความสุขของมันหาง่ายนิดเดียว ชีวิตมันดูไม่ซับซ้อนยุ่งยากเหมือนชีวิตมนุษย์เรา
ขณะที่ ทุกคนกำลังชื่นชมอย่างเพลินใจนั้นเอง ชาวบ้านคนที่สามก็พูดขึ้นว่า " แต่เสียอย่างเดียว ชีวิตเจ้าควายต้องผูกติดอยู่กับเชือกเส้นเดียวที่เจ้าของล่ามไว้ หากไม่มีเชือกเส้นนั้น ชีวิตมันคงเป็นอิสระ และมีความสุขอย่างถึงที่สุดนะ"
ชาวบ้านหลายคนพยัคหน้าเห็นด้วย ทอดสายตาอย่างอ่อนโยน เปล่งประกายแห่งความอินในอารมณ์เป็นอย่างยิ่ง
ใขขณะ ที่ทุกคนกำลังเงียบกริบเหมือนกำลังคิดอะไรได้ หลวงพ่อก็พูดขึ้นว่า " ชีวิตคนก็เหมือนกันนะ ความอิสระของเราลดลงเพราะถูกผูกติดอยู่กับเชือกที่เราสร้างขึ้น เชือกบางเส้นเห็นได้ยาก เพราะมันละเอียดอ่อน หรือบางทีเราจะรู้ว่ามันเป็นเชือก ก็ต่อเมื่อมันสร้างทุกข์ให้กับเรานั่นแหละ แต่อย่างไรก็ตามหากทุกคนดำรงชีวิตด้วยความมีสติและไม่ประมาท เชือกก็จะมัดเราน้อยลง
