กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้วมีพระราชาองค์หนึ่ง ซึ่งมากล้นด้วยทิฐิมานะ ชอบมองว่าตนเองเป็นผู้ยิ่งใหญ่และมีความฉลาดมากกว่าใครๆวันหนึ่งพระราชาทราบ ว่ามีพระเซนรูปหนึ่งได้จาริกธุดงมาในเขตแว่นแคว้นของตน จึงมีรับสั่งให้ทหารไปนิมนต์พระเซนมาแสดงธรรมให้ฟัง แต่แท้ที่จริงแล้วต้องการทดสอบระดับปัญญาของพระเซนว่าจะฉลาดสักเท่าใด
.......เมื่อพระเซนมาถึง พระราชาได้ใช้คำถามเคลือบแคลง และ ชอนไชหลายอย่าง แต่พระเซนก็ไม่โต้ตอบด้วยประการใด มีแต่อาการรนิ่งเงียบสงบ ยิ่งทำให้พระราชารู้สึกลำพองใจเป็นยิ่งนักว่าตนฉลาดเหลือเกิน
.......แท้ที่จริงแล้วพระเซนรู้ดีว่า พระราชามีทิฐิมานะมากและไม่เปิดใจเรียนรู้ ถึงแม้จะพูดอะไรไปก็ไม่มีประโยชน์ จากนั้นพระเซนได้นิ่งคิดสักครู่ ชั่วปัจจุบันขณะพระเซนจึงคิดอุบายคลายทิฐิมานะพระราชาลงได้
พระเซน : " มหาบพิตรเป็นบุญของอาตมาที่ได้มาพบพระองค์ ขออาตมาได้ถวายชาเป็นการถวายพระพรด้วยเถิด "
เมื่อพระราชาได้ฟังก็ดีใจเป็นหนักหนาว่าพระยอมจำนนต่อความฉลาดของตนเองจึงตอบโดยไม่คิดว่า " ได้ซิ ได้ซิ เชิญเลย "
พระเซนค่อยๆ หยิบกาน้ำชามาอย่างเนิ่นช้า รินน้ำชาเบาๆ แทบไม่ได้ยินเสียงชากระทบถ้วย สายน้ำชาไหลลงสู่ถ้วยจนชา ... ค่อนแก้ว.....ครึ่งแก้ว.....เต็มแก้ว.....ล้นแก้ว.....และล้นล้นแก้ว แต่พระเซนก็ยังไม่หยุดริน พระราชาเห็นดังนั้นจึงรีบตวาดเสียงดังว่า " นี่พระ!!! หยุดได้แล้ว ท่านจะรินไปทำไม ท่านไม่เห็นเหรอน้ำชาเต็มถ้วยแล้ว รินไปก็ไม่มีประโยชน์หรอก หยุดหยุดเสียที "
เมื่อพระเซนได้ยินดังนั้น จึงพูดขึ้นว่า " เช่นเดียวกันมหาบพิตร การที่พระองค์ปิดใจเรียนรู้เปรียบเสมือนชาที่เต็มถ้วยแล้ว ต่อให้อาตมาพูดอย่างไรก็ไม่เกิดประโยชน์ หากพระองค์ประสงค์จะฟังธรรมของอาตมาจริงๆแล้วไซ้ จงคลายทิฐมานะลง เปิดใจเรียนรู้ แล้วฟังอย่างตั้งใจ อาตมาจะแสดงให้ฟัง"
เมื่อพระราชาได้ฟังดังนั้นก็เกิดความรู้สึกละอายใจเป็นยิ่งนัก มีความศรัทธาในตัวพระเซนเป็นอย่างมาก จากนั้นพระเซนก็ได้แสดงธรรมให้ฟัง เมื่อฟังธรรมจากพระเซนแล้ว พระราชาก็ได้เปลี่ยนตัวเองเป็นคนใหม่ เป็นพระราชาที่ดี มีจิตใจดีงาม มุ่งสร้างประโยชน์ให้ชาวเมืองมีความสุข นับว่าเป็นประโยชน์ต่อบ้านเมืองเสียจริงๆ
เมื่อพระราชาได้ฟังก็ดีใจเป็นหนักหนาว่าพระยอมจำนนต่อความฉลาดของตนเองจึงตอบโดยไม่คิดว่า " ได้ซิ ได้ซิ เชิญเลย "
พระเซนค่อยๆ หยิบกาน้ำชามาอย่างเนิ่นช้า รินน้ำชาเบาๆ แทบไม่ได้ยินเสียงชากระทบถ้วย สายน้ำชาไหลลงสู่ถ้วยจนชา ... ค่อนแก้ว.....ครึ่งแก้ว.....เต็มแก้ว.....ล้นแก้ว.....และล้นล้นแก้ว แต่พระเซนก็ยังไม่หยุดริน พระราชาเห็นดังนั้นจึงรีบตวาดเสียงดังว่า " นี่พระ!!! หยุดได้แล้ว ท่านจะรินไปทำไม ท่านไม่เห็นเหรอน้ำชาเต็มถ้วยแล้ว รินไปก็ไม่มีประโยชน์หรอก หยุดหยุดเสียที "
เมื่อพระเซนได้ยินดังนั้น จึงพูดขึ้นว่า " เช่นเดียวกันมหาบพิตร การที่พระองค์ปิดใจเรียนรู้เปรียบเสมือนชาที่เต็มถ้วยแล้ว ต่อให้อาตมาพูดอย่างไรก็ไม่เกิดประโยชน์ หากพระองค์ประสงค์จะฟังธรรมของอาตมาจริงๆแล้วไซ้ จงคลายทิฐมานะลง เปิดใจเรียนรู้ แล้วฟังอย่างตั้งใจ อาตมาจะแสดงให้ฟัง"
เมื่อพระราชาได้ฟังดังนั้นก็เกิดความรู้สึกละอายใจเป็นยิ่งนัก มีความศรัทธาในตัวพระเซนเป็นอย่างมาก จากนั้นพระเซนก็ได้แสดงธรรมให้ฟัง เมื่อฟังธรรมจากพระเซนแล้ว พระราชาก็ได้เปลี่ยนตัวเองเป็นคนใหม่ เป็นพระราชาที่ดี มีจิตใจดีงาม มุ่งสร้างประโยชน์ให้ชาวเมืองมีความสุข นับว่าเป็นประโยชน์ต่อบ้านเมืองเสียจริงๆ
