กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว หลวงพ่อวัดเซนได้เรียกเหล่าเด็กวัดมาหา จากนั้นก็หยิบแก้วใส่น้ำ 3 ใบมาวาง โดยแก้วใบที่ 1 เป็นแก้วเปล่าไม่ใส่น้ำ แก้วใบที่ 2 เป็นแก้วที่เติมน้ำครึ่งแก้ว และแก้วใบที่ 3 เป็นแก้วที่เติมน้ำเต็มแก้ว จากนั้นหลวงพ่อก็ถามขึ้นว่า "พวกเจ้าเห็นแก้วทั้งสามใบแล้ว มีความคิดเห็นเป็นอย่างไร”
เด็กวัดกลุ่มที่1 ตอบว่า : คนเราควรทำตนให้เป็นดังแก้วใบแรก เพราะเมื่อเราไปเรียนรู้กับคนอื่นเราจะได้ความรู้อย่างมากมาย
เด็ก วัดกลุ่มที่สอง ตอบว่า :
แต่พวกเราเห็นว่าคนเราควรทำตนให้เป็นดังแก้วใบที่สองนะ
คือควรมีน้ำคือความรู้อยู่บ้าง
เมื่อไปเรียนรู้กับผู้อื่นเราจะเรียนรู้ได้เร็วและเต็มได้ไว
หลวงพ่อ : ไม่มีใครอยากเป็นแก้วใบที่สามเหรอ
เด็กวัด : ไม่ครับ เพราะคนที่ทำตัวเป็นน้ำเต็มแก้ว ใครใส่อะไร ก็จะไม่รับอีก
หลวงพ่อ : เหรอ (พูดพลางอมยิ้มพลาง) เอ้าต่อไปพวกเจ้าสังเกตต่อนะว่าจะเห็นอะไร
หลัง จากนั้นหลวงพ่อก็ค่อยๆรินน้ำใส่แก้วใบที่สามช้าๆ ปรากฎว่าน้ำเก่าที่อยู่ในแก้วถูกน้ำใหม่ที่เทลงไปดันให้ไหลออกมานอกแก้ว น้ำที่อยู่ในแก้วยังคงเต็มเหมือนเดิม แต่ต่างจากเดิมตรงที่ว่าน้ำที่อยู่ในแก้วเป็นน้ำใหม่ที่เทลงไป เด็กวัดทุกคนต่างพากันจ้องมองด้วยความสนใจ
สุดท้ายหลวงพ่อ ได้พูดขึ้นว่า จริงๆแล้ว แก้วทั้งสามใบต่างก็มีค่าในตัวเองทุกใบ แม้แต่แก้วใบที่สาม ที่ทุกคนเห็นว่าเป็นน้ำเต็มแก้ว ก็ใช่ว่าจะรับอะไรเพิ่มไม่ได้ พูดเพียงเท่านี้หลวงพ่อก็เดินจากไป
หลวงพ่อ : ไม่มีใครอยากเป็นแก้วใบที่สามเหรอ
เด็กวัด : ไม่ครับ เพราะคนที่ทำตัวเป็นน้ำเต็มแก้ว ใครใส่อะไร ก็จะไม่รับอีก
หลวงพ่อ : เหรอ (พูดพลางอมยิ้มพลาง) เอ้าต่อไปพวกเจ้าสังเกตต่อนะว่าจะเห็นอะไร
หลัง จากนั้นหลวงพ่อก็ค่อยๆรินน้ำใส่แก้วใบที่สามช้าๆ ปรากฎว่าน้ำเก่าที่อยู่ในแก้วถูกน้ำใหม่ที่เทลงไปดันให้ไหลออกมานอกแก้ว น้ำที่อยู่ในแก้วยังคงเต็มเหมือนเดิม แต่ต่างจากเดิมตรงที่ว่าน้ำที่อยู่ในแก้วเป็นน้ำใหม่ที่เทลงไป เด็กวัดทุกคนต่างพากันจ้องมองด้วยความสนใจ
สุดท้ายหลวงพ่อ ได้พูดขึ้นว่า จริงๆแล้ว แก้วทั้งสามใบต่างก็มีค่าในตัวเองทุกใบ แม้แต่แก้วใบที่สาม ที่ทุกคนเห็นว่าเป็นน้ำเต็มแก้ว ก็ใช่ว่าจะรับอะไรเพิ่มไม่ได้ พูดเพียงเท่านี้หลวงพ่อก็เดินจากไป
