การครั้งหนึ่งนานมาแล้วมีหญิงสาวคนหนึ่งเธอคิดว่า ถ้าเธอได้ทำงานดีๆ ชีวิตของเธอคงจะมีความสุข ดังนั้นเธอจึงพยายามมานะอุตสาหะจนได้ทำงานดีๆที่เธอหวัง แต่กระนั้นเธอก็ยังรู้สึกว่าชีวิตเธอยังขาดอะไรอยู่บางอย่าง
อ๋อ..บ้านและรถยนต์นั่นเอง ดังนั้นเธอจึงตั้งใจประหยัดอดออมเพื่อเก็บเงิน และแล้วในที่สุดเธอก็ได้บ้านและรถยนต์สมปรารถนา แต่ว่า..เธอยังรู้สึกเหงา ถ้ามีใครสักคนที่เข้าใจมาอยู่ข้างๆ ชีวิตเธอต้องมีความสุขแน่
....ดังนั้นเธอจึงตัดสินใจแต่งงาน เธอได้สามีที่ดี แต่เธอก็รู้สึกว่า ถ้าเธอมีลูก ชีวิตของเธอก็จะดีขึ้นและมีความสุขขึ้นเป็นแน่
และแล้วเธอก็ได้มีลูกสมปรารถนา แต่ลูกของเธอยังเล็กอยู่ เธอจึงเกิดความรู้สึกว่า เมื่อลูกของเธอโตขึ้น เธอคงจะมีความสุขและสบายขึ้นแน่
....แต่เมื่อลูกของเธอโตขึ้น จนย่างเข้าสู่วัยรุ่น เธอกลับรู้สึกว่าลูกไม่ได้ดั่งใจเธออีก เธอเฝ้าแต่คิดว่าเมื่อลูกๆ ผ่านพ้นช่วงวัยรุ่นไปได้ เธอคงจะมีความสุขมากขึ้น
ต่อมาเมื่อลูกผ่านพ้นช่วงวัยรุ่นไป เธอกลับรู้สึกว่าเธอกังวลว่าลูกยังดูแลและจัดการตัวเองได้ยังไม่ดีพอ ถ้าลูกๆ จัดการกับตัวของเค้าเองได้ดี และเป็นฝั่งเป็นฝา ชีวิตเธอคงมีความสุขแน่
เวลาได้ผ่านพ้นไปลูกๆของเธอโตเป็นผู้ใหญ่ มีครอบครัวตามที่เธอหวัง แต่ในวันนี้เธอกลับรู้สึกว่าเธอเป็นแค่เพียงคุณยายแก่ๆ คนหนึ่งที่ไม่ค่อยมีคนใส่ใจ
ในแต่ละวันเธอเฝ้าแต่หวังว่าลูกๆ จะกลับเยี่ยมและเอาใจใส่เธอ มาถึงวันนี้เธอเริ่มรู้สึกแล้วละว่าทำไมตลอดชีวิตของเธอจึงไม่มีความสุข ทั้งที่เธอแสวงหามาชั่วชีวิต
วันหนึ่งเธอจึงตัดสินใจไปที่วัดแห่งหนึ่ง และได้สนทนากับพระเซนรูปหนึ่งในประเด็น ความสุขของชีวิต และเธอก็ได้คำตอบสั้นๆว่า
แท้จริงแล้ว ความสุขของชีวิตคนเรา อยู่ ณ ช่วงเวลาขณะนี้ ช่วงเวลาปัจจุบันไม่ต้องรอให้ความสุขมาหาเราในอนาคต เราควรมีความสุข และพึงพอใจกับชีวิตปัจจุบันไม่ริ้นรน ไม่แสวงหา
ก่อนตะวันจะลับขอบฟ้า ลมหายใจของหญิงชรากำลังจะสิ้นไป เธอกำลังจะจากโลกนี้ไปพร้อมกับรอยยิ้มแห่งความสงบ
