บนภูเขาสูงเทือกหนึ่ง มีต้นไผ่ต้นหนึ่งได้ผลิดอกออกใบบานสะพรั่งเป็นที่ล่ำลือถึงความงดงามกับผู้คนที่ได้พบเห็น
ก่อนพระอาทิตย์ขึ้น ใบไผ่ได้เอ่ยขึ้นว่า "การที่ต้นไผ่มีชื่อเสียงนี้เพราะตนเป็นสำคัญ เป็นเพราะใบที่เขียวสดจึงทำให้ต้นไผ่ดูมีชีวิตชีวา"
ขณะที่ใบไผ่พูดยังไม่จบ ดอกไผ่ ก็เอ่ยขึ้นว่า "เป็นเพราะดอกไผ่ต่างหาก ดอกไผ่เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นยาก คนที่มาชื่นชม เขามาชื่นชมความมหัศจรรย์ของดอกไผ่ "
"เปล่าเลย ยอดไผ่ต่างหากที่งดงามพวกเจ้าไม่เห็นเวลาสายลมมา แล้วเราลู่ลมเหรอ อ่อนช้อยสวยงามที่สุด ผู้คนชอบตรงนั้นแหละ " แว่วเสียงแทรกมาจากยอดไผ่
ในขณะที่ทุกส่วนของต้นไผ่กำลังถกเถียงกัน ต้นไผ่ซึ่งอยู่กับกอไผ่มานานได้แต่ยืนนิ่ง อย่างอิดหนาระอาใจ แต่ก็อดเปรยๆไม่ได้ว่า "อาจจะเป็นเพราะปุ๋ยไผ่ด้วยกระมัง" พูดพลางชำเรืองมองดูเศษใบไผ่ กิ่งไผ่รุ่นเก่าๆ ที่ล่วงลงไปเป็นปุ๋ยไผ่
พอต้นไผ่พูดจบ ใบไผ่ ดอกไผ่ และยอดไผ่ยู่ในอาการสงบ และนิ่งคิดตาม
แต่ไม่ทันที่จะเข้าใจความหมายที่ต้นไผ่สื่อสาร ทันใดกลับมีลมพายุใหญ่พัดมาครั้งเดียวอย่างหนัก ทำเอาใบไผ่ ดอกไผ่ กิ่งไผ่ ร่วงลงไปกองรวมเป็นปุ๋ยไผ่ คงเหลือแตต้นไผ่ที่ยืนอย่างเดียวดายและเฝ้ารอใบไผ่และดอกไผ่รุ่นต่อๆไป
